śmierć to wielki byk...
W "naszej kulturze" śmierć często ma postać starej kobiety lub mężczyzny o bladym obliczu, zapewne nie korzystającego już z dobrodziejstw hormonów i energii kosmicznej, wypalonego, bez emocji. A co, jeśli śmierć to po prostu manekin, kukła, lalka, mona lisa z papieru? Może jest śmiercią wielki byk, bawół z nabrzmiałymi od testosteronu jadrami, wyjący pod bramą jakiegoś spróchniałego domu, obory czy czymś w tym rodzaju?
Jeśli jest nim taki napalony na mnie byk, byczysko właściwie, to chyba dobrze jest go dosiąść, co?
Weszłam do jednego lokalu z muzyką tak głośną, że chciało mi się stamtąd od razu uciec, ale przy barze siedział koleżka łapczywie popijający gorzkie, żółtawe, sikowate piwko. Wdałam się w rozmowę na kilka chwil. Spotkanie z tych, co przynoszą raczej mało rozwijające wrażenia. Olewka.
Obok, rozmowa przy stoliku, do którego zasiadłam przysłuchując się i zapuszczając ucho, była lekko irytująca. Zastanowiłam się dlaczego? Dwie kobiety, jedna z nich dała różę drugiej, właśnie się żegnały, rozpoczynały nowy związek i nie żeby mi było szkoda, że to nie o mnie chodzi, chociaż na pewno tak pomyślicie. Żal jej??? Nie! Lubię zapuszczać ucho w rejony zabronione. Zasłuchiwać i podsłuchiwać, choć moja mama mi od dziecka mówiła, że to nie ładnie. Dzisiaj wiem dlaczego, bo wstydziła się, że razem z moim przyszywanym ojcem oglądają pornole, no i co dziewczyny sobie pomyślą...
Ja tam lubię podsłuchiwać...niegrzeczna ze mnie dziewczynka, ups...
rozmowa miała charakter politycznie poprawny i myślcie co chcecie, ale nie widziałam emocji na twarzy żadnej z nich. Świetnie,z pewnością skwitujecie ale mnie to zasmuciło. Myślałam zawsze, że kończenie związku z kimś, na kim nam zależało to bolesna sprawa. Tymczasem one takie uprzejme dla siebie... hmmm, zjawiskowo się poczułam, dzięki!
A na koniec, to chyba mam doświadczenie deja'vu... czyli czegoś co psychologia nie do końca chce wyjaśnić i nie traktuje tego poważnie...Po prostu wydaje mi się, że już o tym pisałam, hahaha....
więc.. saluto!
pozdro.Su.
Jeśli jest nim taki napalony na mnie byk, byczysko właściwie, to chyba dobrze jest go dosiąść, co?
Weszłam do jednego lokalu z muzyką tak głośną, że chciało mi się stamtąd od razu uciec, ale przy barze siedział koleżka łapczywie popijający gorzkie, żółtawe, sikowate piwko. Wdałam się w rozmowę na kilka chwil. Spotkanie z tych, co przynoszą raczej mało rozwijające wrażenia. Olewka.
Obok, rozmowa przy stoliku, do którego zasiadłam przysłuchując się i zapuszczając ucho, była lekko irytująca. Zastanowiłam się dlaczego? Dwie kobiety, jedna z nich dała różę drugiej, właśnie się żegnały, rozpoczynały nowy związek i nie żeby mi było szkoda, że to nie o mnie chodzi, chociaż na pewno tak pomyślicie. Żal jej??? Nie! Lubię zapuszczać ucho w rejony zabronione. Zasłuchiwać i podsłuchiwać, choć moja mama mi od dziecka mówiła, że to nie ładnie. Dzisiaj wiem dlaczego, bo wstydziła się, że razem z moim przyszywanym ojcem oglądają pornole, no i co dziewczyny sobie pomyślą...
Ja tam lubię podsłuchiwać...niegrzeczna ze mnie dziewczynka, ups...
rozmowa miała charakter politycznie poprawny i myślcie co chcecie, ale nie widziałam emocji na twarzy żadnej z nich. Świetnie,z pewnością skwitujecie ale mnie to zasmuciło. Myślałam zawsze, że kończenie związku z kimś, na kim nam zależało to bolesna sprawa. Tymczasem one takie uprzejme dla siebie... hmmm, zjawiskowo się poczułam, dzięki!
A na koniec, to chyba mam doświadczenie deja'vu... czyli czegoś co psychologia nie do końca chce wyjaśnić i nie traktuje tego poważnie...Po prostu wydaje mi się, że już o tym pisałam, hahaha....
więc.. saluto!
pozdro.Su.